28 september 2015 van 3:48 – 4:27 uur
Een volle supermaan komt, volgens Wikipedia, 3 a 4 keer per jaar. Een bloedmaan, een rode maan door een volledige maaneclips, doet zich veel minder vaak voor en is ook nog niet eens altijd helemaal in ons land te waarneembaar. De combinatie van een een supermaan en een bloedmaan is een zelden optredend fenomeen.
De vorige keer dat dit verschijnsel optrad, schijnt in 1982 te zijn geweest. Dat is destijds volledig langs me heengegaan. De volgende keer dat het verschijnsel optreedt, is in 2033. Dus dat duurt nog wel even. De combinatie zeldzaam natuurverschijnsel + vrij uitzicht erop vanuit mijn raam + de volgende ochtend niet hoeven werken = midden in de nacht opstaan en kijken en foto’s maken. Dit zou best wel eens een once in a lifetime kunnen zijn.
En dus ging om 4 uur vannacht mijn wekker. En ja, het was helder en vanuit mijn raam had ik vrij uitzicht op een bloedrode maan! Dus hoppa, camera erbij.
Nu heb ik de ballen verstand van het fotograferen van hemellichamen. Ik weet nog net dat je niet eens zo gek hoge iso’s of lange sluitertijden nodig hebt voor het fotograferen van de maan, maar dan ook wel zo’n beetje op met mijn kennis. Echt goede apparatuur voor het fotograferen van de maan heb ik ook niet. Mijn langste telelens is een 200mm lens. Dat betekent dat de maan daarmee een stipje op de totale foto wordt, al valt er nog best wel wat van te maken met flink droppen (Is de megapixelrace toch nog ergens goed voor!).
Mijn nachtelijke fotografieavontuur was dan ook vooral een experiment vol verrassingen. Zo kwam ik er, kijkend op mijn cameradisplay, achter dat de maan zich al binnen een minuut op een zichtbaar andere plek aan de hemel bevindt. Natuurlijk weet ik best wel dat de maan zich optisch gezien langs de hemel beweegt, maar dat gaat dus veel sneller dan ik dacht. Met het blote oog valt het niet op, maar fotograferend vanaf een statief is het onmiskenbaar. In een half uur ging de maan van linksboven naar rechtsbeneden op mijn scherm. Dit is meteen ook goed voor wat tips.
Tip1:
Probeer de sluitertijden relatief kort te houden, anders ga je echt bewegingsonscherpte krijgen.
Tip 2:
Fotografeer vanaf een statief. Op zich kun je als je over beeldstabilisatie beschikt, prima uit de losse hand de maan fotograferen, maar vanaf een statief kun je de baan van de maan vastleggen. Het is daarna een simpel kunstje om alle foto’s in photoshop tot één samengestelde foto te verwerken. En dat ziet er echt gaaf uit. De truc: alle foto’s als lagen openen en alle lagen, behalve de onderste op lighten/lichter zetten.
28 september 2015 van 5:31 – 5:58 uur
De tijd vloog trouwens echt om. Op een gegeven moment zag ik af en toe iemand met een hond langs komen. Ik was er wat verbaasd over dat mensen midden in de nacht hun hond uitlieten, maar een blik op de klok leerde me dat het al bijna 6 uur was. Tegen die tijd was de maan alweer voor een groot deel uit de schaduw van de aarde. Tijd om weer te gaan slapen dus.
De volgende ochtend, toen ik de foto’s ging bewerken, kreeg ik nog een verrassing te zien: wat staan er ongelooflijk veel sterren aan de hemel! Op de kleine foto’s is er nauwelijks wat van te zien en lijkt de lucht pikzwart. En ook met het blote oog is er hier nauwelijks iets van te zien. Maar zodra ik inzoom op een volledig scherm worden er opeens tientallen sterren zichtbaar. Hoe mooi moet de nachtelijke hemel wel niet zijn in een heldere nacht zonder lichtvervuiling?!
