Een van de reden om met Instagram te beginnen was mezelf te dwingen om met andere ogen naar de wereld te kijken. Met als onderliggende gedachte mijn creativiteit hierdoor weer wat te activeren. En het werkt.
Gisteren plaatste ik een oude foto van de Willemsbrug in Rotterdam op Instagram. Die had ik ooit gemaakt tijdens mijn fotografie-opleiding. We waren destijds op pad gestuurd met de opdracht ‘Rotterdam in beweging’. Ik wilde toen geen voor de hand liggende foto’s van vervoersmiddelen maken en besloot het over een andere boeg te gooien: beweging in de lens. Het leidde tot een serie foto’s gemaakt met zoombursttechniek. Ofwel in- of uitzoomen tijdens het maken van de foto. Dat geeft leuke effecten.
Er zit alleen een nadeel aan die techniek. Omdat je met lange sluitertijden (meestal een seconde of langer) werkt, moet dat vanaf een statief gebeuren. En ik ben eigenlijk te lui om een statief met me mee te slepen. En hoewel mijn camera een goede beeldstabilisator heeft, waarmee ik doorgaans gemakkelijk zonder statief met een sluitertijd van een seconde kan fotograferen, heeft die bij deze techniek weinig nut. Omdat je tijdens het fotograferen ook nog eens aan de lens moet draaien, is het zelfs met een goede stabilisator onmogelijk om de camera zo lang stil te houden. En dat is toch wel een voorwaarde voor een goede zoomburstfoto.
Vanochtend wilde ik eigenlijk gaan fietsen. Mijn racefiets stond al klaar. Helaas dreigde het weer toch anders te worden dan aanvankelijk voorspeld. Ofwel er kwam regen aan. Deels uit verveling en deels geïnspireerd door de foto van de Willemsbrug, heb ik mijn camera op mijn statief gezet en een foto van het achterwiel van mijn racefiets gemaakt. En eigenlijk vind ik het effect best gaaf. Misschien moet ik de komende tijd toch maar weer eens wat vaker mijn statief meenemen en weer wat met deze techniek gaan spelen.
Zonder statief vooral een bewogen foto Met statief een scherpe foto met bewegingseffect
