Het is alweer bijna een week geleden dat ik in Maastricht was voor de jaarlijkse portie carnavalsfoto’s. De kwantiteit was deze keer echter een beetje karig. Zo leverde de Groete Optocht in totaal nog geen honderd foto’s op. Dat was ik niet zo gewend. wat was er toch aan de hand?
Ok, we stonden misschien niet op de beste plek, maar dat zou geen excuus mogen zijn. Maar waar ik andere jaren niet wist waar ik mijn camera moest richten, omdat ik zoveel fantastisch uitgedoste mensen zag, leken ze nu maar sporadisch voorbij te komen. En waar ik een paar jaar geleden nog besloten had dat ik echt verkleed de stad in moest, omdat ik anders teveel uit de toon zou vallen, vond ik nu mijn uitdossing in dat opzicht overbodig. Op de een of andere manier ontbrak voor mijn gevoel gewoon de magie van kleurrijk uitgedoste mensen die op muziek door de stad trokken.
Toch wel enigszins teleurgesteld ging ik die zondag weer naar huis en ik vroeg me ernstig af of ik ‘het’ kwijt was. Zag ik het gewoon allemaal niet meer. Tot mijn geruststelling bleek mijn vader, die ook foto’s had gemaakt, met hetzelfde gevoel te zitten.
Op dinsdag gingen we in de herkansing bij het Zaate Herremeniekes Concours. Na een kwartier in de stad had ik voor mijn gevoel al meer goede foto’s dan tijdens de hele Groete Optocht bij elkaar. Ik was ‘het’ gelukkig niet kwijt. Toch leek het ook op de dinsdag rustiger dan andere jaren. En voelde ik me ondanks dat ik deze keer zonder uitdossing de stad in was gegaan, toch echt niet teveel uit de toon vallen. Blijkbaar was het toch niet het beste, meest magische carnavalsjaar. De kwantiteit aan foto’s bleef aan de lage kant. Maar uiteindelijk gaat het om de kwaliteit. En ik heb gelukkig genoeg foto’s kunnen maken waar ik blij mee ben. Zoals de spiegelfoto aan het begin van dit artikel. Omdat spiegelfoto’s (bijna) altijd leuk zijn. En omdat hij een blik gunt in een kleurrijke, bruisende straat met de sfeer waarnaar ik op zoek was.
Hieronder nog een paar uitgelichte foto’s.
Oud genoeg om zich er bewust van te zijn dat ze gefotografeerd wordt; jong genoeg om nog een ontwapenende lach richting camera te werpen. Van dergelijke plaatjes word je als fotograaf gewoon bij. Dit meisje is uit een groep die vrijwel elk jaar in de stad te vinden is. En ze lopen er elk jaar weer fantastisch bij.
Een vast onderdeel van het straatbeeld tijdens de Maastrichter carnaval is sambaband Segura, waarvan de leden er uitzien alsof ze uit een post apocalyptische movie komen. De lol van deze foto zit hem voor mij erin dat ze hier een optreden geven voor een van de vaste honken van Batida Mestreech, een andere Maastrichtse sambaband.
Deze dames en heer zijn ook elk jaar terug te vinden in de stad. Als er een muziekje klinkt, doen ze weer een van hun dansjes. Ergens zijn ze heel erg fout, maar wel op een heel leuke manier. De lol spat er telkens van af en het is gewoonweg onmogelijk om er niet zelf vrolijk van te worden. Dat vond de Japanse (denk ik) toerist die met een brede lach op zijn gezicht naast me stond te fotograferen blijkbaar ook. Even geen woorden nodig. De blik die hij me toewierp, sprak boekdelen: dit is leuk!
Een toevalstreffer. Ik vind hem intrigerend. De mensen op de foto richten allemaal heel duidelijk hun aandacht ergens op, maar ook allemaal op iets of iemand anders. Er lijkt veel te gebeuren in de foto, maar het is totaal niet duidelijk wat allemaal. Op de een of andere manier doet me deze foto denken aan tableaus uit de schilderkunst waarin meerdere momenten in één beeld gevangen worden.
Ondanks de wat ontmoedigende zondag, zeg ik ook nu: volgend jaar weer!
EN DAN NU DE FOTO’S
Al mijn foto’s van Karneval in Mestreech 2015.
En voor wie er liever een muziekje onder heeft, zijn ze ook nog eens op youtube te vinden.
