Deze maand heb ik foto’s gemaakt van een unieke kerststal. De beeldjes, waarvan de grootste nog geen 15 cm hoog, zijn gekantklost en op plexiglas bevestigd. En ze zijn verrassend gedetailleerd. Het is dan ook geen kerststal die even op een regenachtige zondagmiddag is gemaakt.
Een klein jaar geleden had mijn collega Loes de kerststal mee naar het werk genomen om hem aan wat collega’s te laten zien. Na jaren eraan gewerkt te hebben was de kerststal eindelijk af. Ik was gefascineerd door de structuren in de figuurtjes en wilde ze daarom graag een keer op de foto zetten. Loes zag dat ook wel zitten; zij wilde wel kerstkaarten maken met een afbeelding van haar kunstwerk. En zo kwamen we tot de afspraak dat ik het stalletje eens mee naar huis zou nemen om er foto’s van te maken. Maar dat was dus ergens begin van dit jaar. De zomer kwam en bij temperaturen van boven de 30 graden dachten we geen van beiden meer aan kerststalletjes. Totdat het december werd en overal de kerstversieringen tevoorschijn kwamen.
Een beetje zenuwachtig was ik wel toen ik met het stalletje naar huis reed. Ik was me er maar al te bewust van dat er voor een kapitaal aan uren in gestoken was. Loes vertelde dat ze soms weken, of zelfs maanden, met één figuurtje bezig was. Ik geloof het meteen als ik die priegelige details zie.
Uiteindelijk was het nog best een uitdaging om het stalletje goed op de foto te krijgen. En vooral om alle details goed in beeld te krijgen. Sommige vielen me in eerste instantie niet eens op. Pas toen ik mijn macrolens (die alweer een hele poos lag te verstoffen) erbij pakte, zag ik alle kraaltjes die als ogen en juwelen waren verwerkt, alle patronen die in de kleding van de figuurtjes waren aangebracht en de details en structuren in de dieren.
Dit is toch even wat anders dan de gekantkloste kleedjes die je op rommelmarkten aantreft. Wat mij betreft, is deze kerststal dan ook onbetaalbaar. Ik was opgelucht toen ik hem weer veilig aan Loes had terug gegeven.
