Een tijdje terug vertelde een vriendin dat ze geprobeerd had haar dochtertjes samen in de studio te fotograferen, maar dat het een enigszins onmogelijke opgave was om 2 kleine meisjes onder controle te houden en ook nog eens leuk samen op de foto te zetten. En dus stelde ik voor er een duosamenwerking van te maken. Zij zou proberen haar dochtertjes in het gareel te houden, terwijl ik de foto’s zou maken. Twee weken geleden was het zover.
Dat het een hele uitdaging zou worden, was van tevoren al duidelijk. Om te beginnen fotografeer ik eigenlijk nooit kleine kinderen. En de enkele keren dat ik dat wel heb gedaan, waren ze van de leeftijd waarop ze nog niet konden lopen en dus relatief makkelijk aan een plaats waren te binden. Daarbij ging het in die gevallen alleen maar om 1 kind per keer. En dat vond ik al een hele klus. Maar nu moest ik 2 zusjes van anderhalf en bijna 3 op de foto zetten. Die dus wél kunnen lopen.
De fotosessie
Zoals te verwachten hadden de meisjes een aandachtsspanne van ongeveer 0,3 seconde en natuurlijk liep die bij beide niet synchroon. Daarbij waren ze sowieso nogal opgewonden over de fotoshoot. Die verliep dan ook redelijk chaotisch.
De meeste tijd probeerde er wel eentje het beeld uit te lopen. Of ze probeerden het beiden; elk een andere kant op. Ondertussen trachtte hun moeder ze weer bij elkaar en in beeld te krijgen, terwijl ze ook nog pogingen deed de meisjes richting de camera te laten kijken.
“Sla eens een arm om je zusje”, leverde een half gewurgd kind op. “Ga eens bij je zus op schoot zitten” werd uitgelegd als “Plof bij je zus op het hoofd”. En toen de jongste in een mandje werd gezet om haar op haar plaats te houden en de oudste aan het mandje begon te trekken en te duwen, begon zich lichte paniek op het gezicht van de jongste af te tekenen; ze voelde de bui al hangen. Drie tellen later rolde ze inderdaad met mandje en al over de grond. Pas toen wat snoep en een laptop met tekenfilmpjes erbij gehaald werden, bleven ze eindelijk een tijdje rustig naast elkaar zitten.
Tijdens alle chaos en hectiek heb ik vooral in een razend tempo foto’s zitten te schieten om de grappige momenten vast te leggen en ook die ene fractie van een seconde waarop het in in ieder geval op de foto erop lijkt dat alles redelijk gecoördineerd verliep.
Als ik de hoop had een foto van 2 lief in de camera lachende zusjes te maken, dan is dat niet echt gelukt. Als het er om ging leuke foto’s te maken waar de meisjes al dan niet samen leuk of grappig opstaan, dan was het zeker een geslaagde fotosessie. Om eerlijk te zijn zie ik die laatste soort foto’s ook veel liever dan foto’s waarop kinderen een schaapachtig neplachje richting camera werpen en waarop ze allemaal dezelfde nietszeggende uitstraling hebben. Dus al met al ben ik wel tevreden met het resultaat van de fotosessie.
Tips en trics
Het is me trouwens ook helemaal duidelijk geworden waarom de meeste kinderfoto’s tegen een lichte achtergrond en met een hele bak licht worden genomen. Meestal wordt dit verklaard door te melden dat een dergelijke belichting en achtergrond voor een lief en zacht effect zorgen, dat uitstekend past bij kinderfoto’s. En daar zit natuurlijk wel een kern van waarheid in. Daarnaast is er volgens mij een veel prozaïschere reden voor deze manier van fotograferen. Die is namelijk heel wat vergevensgezinder dan fotograferen met heel gericht licht. De kans dat het licht verkeerd valt, wordt zo een stuk kleiner.
Om een soortgelijke reden is het ook heel handig om bij het fotograferen van kinderen gebruik te maken van een klein diafragma; dat geldt al helemaal als je er ook nog eens meer dan 1 tegelijk op de foto wilt zetten. De kans de ze buiten het scherptegebied lopen, wordt zo namelijk ook een stuk kleiner.
En ja, het is ook heel handig om er een tweede persoon bij te hebben die helpt de kinderen enigszins aan te sturen (of de goede kant op te sturen).
