Twaalf was ik. We moesten op school een opstel schrijven in het kader van de Kinderboekenweek. Het thema was “Je eigen tijd”. Ik voelde me totaal inspiratieloos. Tot overmaat van ramp was er ook nog een wedstrijd aan verbonden.
Ik had geen flauw idee waar ik over moest schrijven. Als boekenwurm met een overdosis aan fantasie heb ik toen maar een verhaaltje geschreven over hoe boeken het me mogelijk maakten naar andere tijden en plaatsen en zelfs naar niet bestaande oorden te reizen.
De volgende dag, toen we onze opstellen moesten inleveren, kwam ik tot de conclusie dat ik het mezelf veel te moeilijk had gemaakt. Mijn klasgenootjes hadden opstellen geschreven over hun vakanties en hun hobby’s. Hoe simpel kon het zijn; dat ik daar niet zelf op gekomen was! Enigszins gegeneerd leverde ik mijn schrijfsel over reizen door tijd en ruimte via boeken in.
Later die maand was de prijsuitreiking van de opstelwedstrijd. Het was allemaal groots ingestoken. De aula van de school zat vol met leerlingen, en ik geloof dat zelfs de ouders nog waren uitgenodigd, al weet ik dat niet meer zeker. De winnaars van de wedstrijd werden een voor een naar het podium geroepen. Gek genoeg voelde ik ergens de bui al hangen. Mijn epistel bleek een schot in de roos en precies de essentie van het thema van de KinderBOEKENweek te raken. Ik werd dus al winnaar van de wedstrijd op het podium geroepen en kreeg als beloning het boek “Sagen en legenden van de Lage Landen”, dat destijds de Gouden Penseel had gewonnen.
Het opstel en de bijbehorende prijs liggen nog steeds ergens in huis. En decennia later was het opstel de inspiratiebron voor de foto bovenaan deze pagina.
Een nerdy boekenwurm meegezogen in boekenwerelden, de tijd volledig uit het oog verliezend. De tekst in de foto is de tekst van het opstel. Uiteraard.
