Ik heb ik geroepen dat ik geen twitteraccount wil hebben. Dat is voornamelijk omdat de meeste berichten het niveau van “heerlijk ontbijt op bed gehad van me lieffie”, “op terrasje met lekker biertje”, “Pukje heeft voor eerst in potje gepoept” en “boerenkool maken volgens recept van me zus” niet ontstijgen. Vaak wordt dan ook nog eens naar een twitpic verwezen waarin een nietszeggende, wazige weergave van al dat heerlijks te zien is. Met een beetje mazzel is de drol van Puk ook onscherp; met een beetje pech is het net die ene wel gelukte foto.
Op dit soort dingen zit ik dus niet te wachten, en ik voel ook geen enkele behoefte om daar aan mee te doen. En dus heb ik het aanmaken van een twitteraccount altijd vermeden.
Toch snap ik best dat Twitter ook zijn handige kanten heeft. Vooral als snelle, realtime berichtgeving over actuele gebeurtenissen. Of ter ondersteuning en aanvulling van andere social media. Dat laatste is zo’n beetje de reden dat ik gisteren mijn principes over boord heb gezet en een ondanks mezelf een twitteraccount in het leven heb geroepen. Plus het feit dat, tegen mijn verwachting in, @nicoleluijten nog vrij was.
Alleen nu zit ik met een schrijnend gebrek aan inspiratie. Want waar moet ik in hemelsnaam over twitteren? Waar ik voor mijn blog overloop van ideeën voor potentiële onderwerpen, heb ik voor twitter last van een totaal writersblock.
Naast een twitteraccount heb ik ook gelijk maar een pinterestaccount aangemaakt. Hoewel dat er nog net zo verlaten bij ligt als mijn twitteraccount, zie ik daar in combinatie met fotografie wel mogelijkheden in; pinterest draait immers om plaatjes.
Ik heb trouwens wel al heel voortvarend follow-me-on-Twitter en follow-me-on-Pinterest buttons op mijn weblog geplaatst. Maar wie daar op klikt, krijgt dus vooralsnog niks zinvols te zien.
