Dat zijn toch negen foto’s?! Klopt, maar ze zijn gemaakt op zeven achtereenvolgende avonden tijdens mijn vakantie op Schiermonnikoog.
Ik hou van de zee en ik hou van mooie zonsondergangen. Vandaar dat ik tijdens mijn vakantie zeven dagen achter elkaar op het strand om de zonsondergang te fotograferen. Of het echt een mooie zonsondergang wordt, valt niet altijd te voorspellen. Soms ziet het er in de aanloop naar de zonsondergang veelbelovend uit en valt deze uiteindelijk een beetje tegen. Maar ik heb ook dagen gehad dat het niet de moeite waard leek om naar het strand te gaan en ik daar alsnog een adembenemend beeld kreeg voorgeschoteld.
Ik weet niet of ik geluk heb gehad, maar deze vakantie heb ik eigenlijk elke avond wel een mooie zonsondergang gezien. Het meest frappante was misschien nog wel dat geen twee zonsondergangen hetzelfde waren. En soms leken ze gedurende het zakken van de zon wel te veranderen.
De avond dat ik bovenstaande foto’s maakte, wilde ik eerst niet eens naar het strand gaan. Zo saai zag de lucht er vanuit mijn appartement uit. Vanuit een je-weet-maar-nooit gevoel ben ik toch naar het strand gegaan. En nog voordat ik de de strandopgang bereikte, had ik al door dat ik een totaal verkeerde inschatting had gemaakt. In de ramen van het hotel aan het strand weerspiegelde al een vurig rood. Daar had ik toch bijna een spectaculaire zonsondergang gemist!
Twee dagen later zag ik de zon letterlijk in zee zakken. Dat klinkt misschien niet zo bijzonder, maar is het wel. Meestal zie je dan namelijk een vervorming van de zon of een lichte nevel eromheen hangen. Maar een strakke schijf die achter de horizon verdwijnt, komt veel minder vaak voor.
En nog even 2x dezelfde zonsondergang, alleen ander moment en andere lens.
Zonsondergangen aan zee vervelen gewoon nooit.
